2020

Wat. Een. Jaar.

Een jaar van uitersten. Een jaar van verlies voor velen, en vette winst voor sommigen.

Van hollen naar stilstaan. Van dressed up naar locked down.

Waar Corona de hele wereld totaal op z’n kop zette. En waarin pijnlijk duidelijk werd waarom mensen in de zorg, maar ook leraren en supermarktmedewerkers, meer verdienen dan alleen applaus.

Het jaar van Black Lives Matter.  Van demonstreren, leren en vooral luisteren en stil zijn.

Het jaar van scholen dicht, weer open, en toch weer dicht. Van kinderen die ineens van de radar verdwenen. Van een docent die voor de ogen van haar klas mishandeld werd.  Het jaar van masker 19.

Het absolute politieke dieptepunt dit jaar, als je het mij vraagt? De schandalige Moria-deal. En zelfs die afspraken komt dit kabinet niet na. Op Lesbos zitten kwetsbare mensen nog steeds in de modder, zonder sanitaire voorzieningen, zonder medische hulp. Tussen de ratten. Een klein meisje werd verkracht. Drie jaar oud. Ik kan dit soort berichten niet met droge ogen lezen. Wat voel ik me op zo’n moment machteloos. Als Kamerlid. Als mens.

Gelukkig waren er ook momenten dat het wel lukte de wereld een beetje beter te maken.

Zo zetten we samen met D66 en GroenLinks een belangrijke stap op weg naar de uitbreiding van artikel 1 van de Grondwet met de discriminatiegronden handicap en seksuele gerichtheid. Ons voorstel werd door een ruime meerderheid van de Tweede Kamer aangenomen (alleen PVV, SGP, FVD en Van Haga stemden tegen).

Trots ben ik ook dat mijn voorstel werd aangenomen om scholen te verplichten niet alleen op papier maar ook in de praktijk te zorgen voor een veilige plek voor alle leerlingen, dus ook LHBTI+.

Ook mijn verzoek om in het schoolcurriculum aandacht te besteden aan slavernijverleden, migratiegeschiedenis, racisme en anti-semitisme kreeg gelukkig een meerderheid. Diepe buiging voor heldinnen Sohna, Veronika en Lakiesha, die er een petitie over startten.

Wat mij misschien wel het meest raakte dit jaar: dat er op mijn verzoek een onderzoek komt naar verlof voor slachtoffers van ‘huiselijk geweld’. Er komt enorm veel op je af, als je in zo’n situatie zit (weet ik helaas uit eigen ervaring). Daarom wil ik dat slachtoffers de tijd en ruimte krijgen om te regelen wat nodig is om je leven weer op te pakken. Dat we als samenleving tegen slachtoffers zeggen: je staat er niet alleen voor.

Toen Olcay me vroeg of ik mee wilde werken aan haar serie over huiselijk geweld aarzelde ik dan ook geen seconde. Zo belangrijk dat we hierover blijven spreken met elkaar. Niet wegkijken, maar onze mond open doen. Nog steeds krijg ik post van vrouwen die hetzelfde meemaakten, of nog in die ellende zitten. Het is de belangrijkste reden dat ik doe wat ik doe: in de Kamer die stem laten horen.

Ik hoop dat ik dat ook in 2021 mag blijven doen. Maar daarover later meer.

Voor nu: hele mooie feestdagen gewenst. Wees lief voor elkaar!

Waarom ik door wil als Kamerlid

 

‘Dat verklaar en beloof ik’, zei ik precies 1221 dagen geleden tegen onze voorzitter Khadija Arib.

Vanaf die dag dook ik in het diepe en werd ik namens de Partij van de Arbeid lid van de Tweede Kamer. Een supertrots moment, om samen met acht collega’s de stem die onze kiezers ons hadden gegeven te mogen laten horen in Den Haag. En ook superspannend.

Het lijkt wel gisteren, de dag van mijn eerste debat in de plenaire zaal. Het was een debat over onderwijs, en ik had het over mijn oma die als boerendochter haar school nooit kon afmaken, en hoe bijzonder het was dat haar kleindochter hier nu als Kamerlid een pleidooi hield voor gelijke kansen.

Gelijke kansen, daarover sprak ik vaak de afgelopen drie jaar. Als het ging om te lage schooladviezen voor kinderen met lager opgeleide ouders of (groot)ouders met een migratie-achtergrond bijvoorbeeld. Of over het lerarentekort, dat inmiddels door heel Nederland pijnlijk voelbaar is, maar extra hard aankomt op scholen met relatief meer leerlingen met risico’s op achterstanden. Ik schreef er een initiatiefnota over en bestookte onderwijsministers Slob en Van Engelshoven geregeld met Kamervragen en moties.

Maar ook op mijn andere portefeuilles (zo noemen we de onderwerpen waarover je als Kamerlid het woord voert), emancipatie, buitenlandse handel en ontwikkelingssamenwerking, ging het vaak over gelijke kansen. Over de verantwoordelijkheid van multinationals voor werknemers in productielanden als China en Bangladesh bijvoorbeeld. Over de steeds verder krimpende ruimte voor NGO’s, vakbonden, en vrouwenrechtenactivisten. Of over de gelijke kansen van LHBTI’s, waar ook in Nederland nog een wereld te winnen valt.

Als Kamerlid in een -helaas- kleinere fractie kon ik vanaf dag 1 meteen vol aan de bak: vragen stellen tijdens het Vragenuur, ik diende moties in en amendementen, en mocht zelfs samen met topvrouwen Vera Bergkamp (D66) en Nevin Özütok (GroenLinks) twee keer plaatsnemen in ‘Vak K’, waar normaal de ministers zitten, om onze gezamenlijke initiatiefwet (over de gelijke behandeling van transgender en intersekse personen, en over het toevoegen van de discriminatiegronden ‘handicap’ en ‘seksuele gerichtheid’ aan Artikel 1 van de Grondwet) te verdedigen. Echt heel mooi om ons daar samen voor in te mogen zetten.

Maar de meeste indruk maakten niet de debatten, Kamervragen, of stemmingen (al blijft het natuurlijk best een bijzonder gevoel als een motie wordt aangenomen, zoals deze bijvoorbeeld😊). De meeste indruk maakten de gesprekken die ik had met de mensen die ik onderweg tegenkwam.

Gesprekken met leraren, over hun gigantische werkdruk en hun zorgen over de toekomst van ons onderwijs. Met ouders, die soms al jaren worstelden met het vinden van passend onderwijs voor hun kind. Met leerlingen in het Voortgezet Speciaal Onderwijs, die me vroegen om in debatten ook het VSO niet te vergeten. Gesprekken met vluchtelingen uit Congo en Soedan in een kamp in Oeganda, dat we bezochten tijdens een indrukwekkend werkbezoek aan Oost-Afrika. En vooral: de vele gesprekken met vrouwen in de vrouwenopvang, die me vertelden over hun pijn en hun dromen.

Want daarmee begon het allemaal voor mij, met een heel persoonlijke initiatiefnota over geweld achter de voordeur. Een onderwerp dat voor mij veel meer is dan alleen politiek: ik kan er helaas zelf als voormalig slachtoffer over meepraten. Best bloot voelde dat, jezelf zo kwetsbaar opstellen onder het oog van collega’s, pers en publiek. Maar ik ben blij dat ik zo een steentje heb kunnen bijdragen aan het bespreekbaar maken van dat hardnekkige taboe.

Het was één van de belangrijkste drijfveren voor mij om politiek actief te worden: een stem geven aan mensen die hun stem niet kunnen of mogen laten horen. En daarmee ben ik nog lang niet klaar. Daarom heb ik besloten om opnieuw te solliciteren naar deze eervolle functie. Want ik wil graag door met waar ik aan ben begonnen. Dóór met mijn wekelijkse vrijdagrondleidingen, die nu helaas wegens Corona even on hold staan, maar na de zomer wel weer digitaal van start gaan. Dóór met mij keihard inzetten voor een betere beloning voor leraren, en gelijke kansen in ons onderwijs. Dóór met onze aanpassing van Artikel 1 van de Grondwet. Dóór met wetgeving voor bedrijven, zodat ze eerlijk gaan produceren, met respect voor mens en milieu. Dóór met mijn strijd tegen seksisme, discriminatie en geweld.

En vooral: dóór met in gesprek gaan met mensen, om te luisteren naar hun zorgen en ideeën en hen een stem te geven in het hart van onze democratie.

Wil jij mij daarbij helpen?

Ben je lid van de PvdA en wil je mijn sollicitatie ondersteunen? Stuur dan voor 30 augustus een ondersteuningsverklaring naar debestekandidaten@pvda.nl (vanaf het mailadres dat gekoppeld is aan jouw lidmaatschap van de PvdA). Schrijf als onderwerp van deze mail ‘Kirsten van den Hul’, met het volgende bericht:

“Met dit bericht verklaar ik Kirsten van den Hul te ondersteunen in haar kandidatuur voor de lijst van de PvdA bij de Tweede Kamerverkiezingen in maart 2021”.

Dank alvast! ❤

Wil je meedenken en meedoen als vrijwilliger in mijn campagneteam? Als je dat leuk lijkt, stuur mij dan een mail via kieskirsten@gmail.com.

Kan ik jou helpen?

Overweeg je zelf om je kandidaat te stellen voor de PvdA? Hier lees je hoe dat precies in zijn werk gaat. En als je nog twijfelt, of vragen hebt over het werk als Kamerlid: mail me, ik deel graag mijn ervaring.

What we cannot imagine cannot come into being.

bell hooks

 

 

2017

Je was met het jaartje wel, 2017. Het jaar dat begon met een partijcongres dat mijn plek 8 op de kandidatenlijst van de Partij van de Arbeid officieel bekrachtigde. Het jaar waarin ik mijn bedrijf na 10 jaar in de koelkast zette om al mijn aandacht aan mijn nieuwe carrière te kunnen geven. Het jaar waarin ik – met pijn in mijn hart – stopte als columnist bij Trouw, omdat dat niet samenging met mijn kandidatuur.

Het jaar waarin ik samen met vele vrijwilligers en collega’s keihard campagne voerde, maar toch op 15 maart moest constateren dat we keihard verloren hadden. Het jaar waarin het verdriet daarover hand in hand ging met de blijdschap dat ik gekozen was tot volksvertegenwoordiger, en ik een week later met de woorden ‘Dat verklaar en beloof ik!’ ineens lid was van de Tweede Kamer der Staten Generaal.

Het jaar waarin ik niet veel later mijn maidenspeech hield over toegankelijk onderwijs, en daarna nog tig debatten voerde, over de Brexit, over de oorlog in Syrië, over het lerarentekort, en over het tragische defensie-ongeval in Mali. Het jaar waarin ik dagelijks met verwondering over het Binnenhof liep, mij verbazend over de wondere wereld waarin ik was beland.

Het jaar waarin ik als lid van de parlementaire Koninkrijksdelegatie de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties bezocht. Het jaar waarin ik door het hele land op werkbezoek ging, van Lelystad tot Rotterdam, van Vlissingen tot Zwolle. Waarin ik de Oranje Leeuwinnen zag winnen van Denemarken en samen met mijn studenten meeliep in de Women’s March. Het jaar waarin ik op het Malieveld én in het Zuiderpark demonstreerde met boze docenten uit het basisonderwijs en ik mijn eigen juf Brenda weer sprak, voor het eerst sinds de basisschool.

Het jaar waarin ik met liefde elke week een groep studenten, inburgeraars, basisschoolleerlingen of partijgenoten rondleidde door de Tweede Kamer. Het jaar waarin ik leerde hoe je Kamervragen stelt, en hoe je een debat aanvraagt. Het jaar waarin ik Pippi Langkous op mijn prikbord hing, om mij te helpen herinneren aan haar gouden citaat: ‘ik heb het nog nooit gedaan, dus ik denk dat ik het wel kan.’

Het jaar waarin mijn motie naar aanleiding van #metoo (over meer aandacht voor seksuele diversiteit en weerbaarheid in het onderwijs) werd aangenomen, maar mijn motie over het dichten van de kloof tussen basis- en voortgezet onderwijs werd weggestemd.

Het jaar waarin ik nog steeds niet ben gewend aan het gebrek aan diversiteit in de Kamer. Waarin ik soms mijn oude leven mis, en veel te weinig tijd had voor familie, vrienden en vriendinnen. Maar vooral, 2017, was je het jaar waarin ik je dagelijks dankbaar was voor alle nieuwe lessen, lieve collega’s en, dwars door alle turbulentie heen, de steun van de liefde van mijn leven. Op naar 2018!

Ik wens iedereen fijne feestdagen en een sprankelend, gezond en gelukkig nieuw jaar.

Oost West Thuis Best

Dit weekend was ik op campagne in mijn hometown, Bathmen (of Battum, zoals de locals zeggen), in het mooie Overijssel. Ik woonde er de eerste 18 jaar van mijn leven. ‘Import’, zo noemden ze ons, want mijn ouders kwamen oorspronkelijk niet uit Bathmen, maar uit Hilversum en Utrecht. Gelukkig hoorden mijn moeder en ik er meteen helemaal bij, in de noaberschap in onze straat.

Voor de niet-ingewijden: noabers vieren samen Oud en Nieuw, verjaardagen en bruiloften (inclusief versierde erehagen in de tuin), maar staan ook klaar als er iemand overlijdt. De condoleance, de cake voor bij de koffie: in een noaberschap sta je er niet alleen voor. Een mooie traditie, die gelukkig in mijn dorp nog steeds in ere wordt gehouden. Een echte gemeenschap dus, waar je mét elkaar in plaats van langs elkaar leeft.

Inmiddels woon ik, na jaren in Amsterdam en in het buitenland te hebben gewoond, alweer bijna anderhalf jaar met veel plezier in Den Haag. De zee, de rust, de historische gebouwen.. heerlijk vind ik het hier. Maar nog steeds ben ik blij als ik de IJssel oversteek en naar mijn mooie dorp ga, waar mijn moeder gelukkig nog steeds in dezelfde straat woont, te midden van dezelfde noabers. Op bezoek in Battum voelt daardoor nog steeds als thuis komen. Want je kunt een meisje wel uit het dorp halen, maar het dorp niet uit het meisje.

Over dorpen gesproken, deze week ga ik op bezoek in Bunnik, het dorp waar mijn opa en oma een groot deel van hun leven doorbrachten. Ook ga ik in gesprek met Minister Bussemaker op Internationale Vrouwendag en ben ik op 9 maart te gast in Rotterdam bij een bijeenkomst van het Informatiebureau van het Europees Parlement en de Vertegenwoordiging van de Europese Commissie in Nederland over de economische zelfstandigheid van vrouwen. En vrijdag, dan mag ik gelukkig weer de IJssel oversteken. Ik ben dan met kamerlid Keklik Yucel en kandidaat-kamerlid Mirthe Biemans te gast bij Maak de Toekomst in Deventer. Hopelijk zie ik jullie daar!

PS: gratis advies voor al die Westerlingen die nu denken: “Deventer? Da’s veeeeel te ver!”; probeer het eens. Overijssel is dichterbij dan je denkt 😉

Laat je stem gelden!

Over een precies een maand is het zover: 15 maart 2017. Verkiezingen voor de Tweede Kamer der Staten Generaal. Hét moment om je stem te laten gelden. Door bijvoorbeeld op een vrouw te stemmen, maar ook op een partij die die stem serieus neemt.

Gisteren schreven D66-senator en winnares van de Aletta Jacobsprijs Petra Stienen en ik in het NRC een opiniestuk waarin we vrouwen oproepen niet alleen strategisch op een vrouw te stemmen, maar ook zelf hun vinger op te steken. Want politiek is té belangrijk om alleen aan mannen over te laten. Geïnspireerd door de wijze lessen van Aletta Jacobs en Joke Smit roepen we vrouwen op politiek actief te worden.

Mijn oma, die er helaas niet meer is, werd geboren in een tijd dat vrouwen nog geen actief of passief kiesrecht hadden. Mijn moeder werd geboren in een tijd dat vrouwen nog handelingsonbekwaam waren en vaak zelfs moesten stoppen met werken toen ze kinderen kregen. En nu kan ze stemmen op haar dochter.

Waarom ik mijn vinger heb opgestoken? Omdat ik de woorden van mijn heldin Agnes Jongerius ter harte heb genomen. Niet stilletjes in een hoekje gaan zitten wachten, maar de beurt vragen. Omdat ik geloof dat we er nog niet zijn. Er is een boel verbeterd sinds vrouwen 100 jaar geleden kiesrecht kregen, maar is er ook nog een wereld te winnen. Bijvoorbeeld de economische zelfstandigheid van vrouwen, of het aantal vrouwen dat slachtoffer wordt van geweld. Daar wil ik me in de Tweede Kamer voor inzetten. Want het persoonlijke is anno 2017 nog steeds politiek.